Jesień.

Hej, już jesień idzie polem I płaczliwą pieśń zawodzi I z jękliwym ciężkim bólem Po zagonach zwolna chodzi.

Za nią włóczą się stadami Żałośliwe głodne wrony, Wicher gwiżdże nad niwami I grobowe wzbudza tony.

Coraz smutniej za nią wkoło, Coraz większą pustkę nieci, Coraz rzadziej ponad gołą ziemią, blade słońce świeci.

Poprzez łąki zwolna kroczy, Poprzez gaje i przez lasy I odziera je swą dłonią Z szmaragdowej, letniej krasy.

Hej! już jesień idzie, idzie! I żałosną piosnkę śpiewa O niedoli i o biedzie — I obrywa listki z drzewa.