Do chłopskiej córki.

Dziewczyno — nie nęć teraz krasnymi ustami! Mylnie myślisz: że cię całowaniem będę bawił, gdy tyloma pilnymi sprawami droga przez wieś się kurzawi.

Lecz, że mi jesteś miła, bośmy się razem w kurnej chacie chowali, to rzuć zalecanki — stań do pracy wyzwoleńczej, a później nas nagroda nie minie — bo teraz nie czas gruchać, gdy godzina wyzwolenia wsi wybiła.

Podaj swe siostrzane dłonie, stawaj we wspólnym szeregu — równaj krok, zaczynamy marsz — na wiejskim froncie, żeby potargać ciemnej nocy mroki.