Chłop.

W Piastowskiej wyrzeźbion ziemi, na podobieństwo nie "greckiego boga". lecz owych dębów miotanych wichrami, których pioruny potrzaskać nie mogą.

Więc jest jak ów dąb twardy, nieugięty, co w mrokach puszczy o słońcu wciąż marzy, a korzeniami w głąb ziemi wrośnięty przez wieki całe stoi na jej straży.

I jest jak posąg z granitu wycięty, choć żadne dłuto kształtów mu nie dało i nie rzeźbiły go ręce rzeźbiarzy, lecz to, co jest w nim — przez niego się stało.

A skarb największy, jaki zamknął w duszy, to jego silna nieugięta wola, przekuta w ogniu, jak żelazny kruszec, zahartowana, jak zła chłopska dola.

I owa hardość we krwi zaszczepiona, nieustępliwa w doli i niedoli, co tylokrotnie nieznane imiona sławę znaczyła w mrocznych dniach niewoli.

Lecz dziś, gdy przyszła chwila wyzwolenia, choć nieufności zmora jeszcze drzemie, On, Chłop Piastowy, hardą duszę zmienia na miłość, którą otoczy swą ziemię.

I będzie czuwał, jak ów dąb sędziwy nad wioską, która słońca jeszcze czeka, aż przyjdzie dzień ten dla wszystkich szczęśliwy, w którym świat uzna w "chłopie" — człowieka!