Kto w mogiłę...

Kto w mogiłę wrasta głazem, Kto skamieniał na kurhanie, Ten się w proch rozsypie razem Z tym, co nigdy już nie wstanie.

Lecz kto dębem wrósł w mogiłę, Kto żyw stoi na kurhanie, Temu odda grób swą siłę, Kiedy przyjdzie zmartwychwstanie.

Sto lat leży głaz na grobie, Sto lat wichry po nim wieją, A nie zadrga życiem w sobie, Nie zieleni się nadzieją.

Lecz dąb życia czerpie soki Z praojcowych próchn i kości, I choć kurhan tak głęboki, Buja liściem ku przyszłości!