I groby umrzeć mogą.

I groby umrzeć mogą. I śmierć sama Śmiercią zabita być może... Oto kamienne łoże, Sarkofag pusty, rozchylona brama, Przez którą wiew ten, co leci od wieka Tchnieniem ciszy, hukiem gromu, Wywiał prochy człowieka Z tego, gdzie wiecznym prochem leżeć mniemał — domu.

I groby ożyć mogą. I śmierć sama Zmartwychpowstała być może... Oto kwieciste łoże, Sarkofag pusty, rozchylona brama, Przez którą wiew ten, co leci od wieka Tchnieniem ciszy, hukiem gromu, Siew życia przywiał z daleka Do tego, co miał śmierci pieczęć nosić — domu.